Temmincks strandlopers

 

Ik mijd de stad, ben niet op mijn gemak in winkels

waar mensen obstakels zijn om te ontwijken.

Ik beleef de wereld op het scherm. Mijn frisse neus

haal ik waar zich maar weinigen vertonen.

In mijn gedichten wonen nog slechts dieren,

alsof ik leef in het aards paradijs, goddank

samen met de enige die ik nabij mag komen.

 

In de polder zie ik na dagen zoeken eindelijk

de Temmincks strandlopers: vijf in één kijkerbeeld.

Een golf van opluchting stroomt door mijn lijf.

Ik draai me om: een picknicktafel,

een informatiebord, een rijtje bomen.

Iemand komt van ver mijn kant op lopen.

Geduldig wacht ik tot ik mijn geluk kan delen.