Lockdown

 

Voor mij geen poëzie, zelf gebrouwen of geleend.

Ik troost me niet met nostalgie

op de buis. Ik maak geen wereldreis online.

Ik bestudeer de fauna in ons huis.

 

Op het kozijn een zonnekoekje. Een trilspin

hangt geduldig in een hoekje.

Zilvervisje racet over de tegelvloer.

Een huispin, harig en zwart, schiet schielijk

 

weg als ik in de schuur een doos verschuif

met oud papier. Maar die ik zoek,

op knieën speurend op de muur naast mijn bureau –

zij is er niet. Getijgerde lijmspuiter:

 

een lijfje van twee bolletjes, lichtgeel,

donkergevlekt, vier, vijf millimeter lang,

dat zich traag beweegt langs 't behang

op poten zo dun dat ze bijna lijkt te zweven.

 

Hier op zolder zag ik haar voor 't laatst –

zoveel jaar alweer geleden...