Vadertrots

                                                   (Voor Joost)

 

Ik geef weinig om sport. Toch

sta ik menig zaterdagmiddag langs de lijn

als hij, stoer, zijn domein

verdedigt als een leeuw,

de ballen ranselt uit het doel

met voet, stick, lijf, hand, hoofd.

 

Ik dacht altijd: kinderen zijn

handenbinders, geldverslinders.

Maar welk ander doel om geld, om tijd van leven

aan te geven is denkbaar

dan mijn jongen, dan die hockeyheld?

 

Hij loopt van het veld

bevrijdt het blonde haar van helm

grijnslacht zijn beugel bloot.

We wisselen rituele woorden uit:

Ouwe. Jochie. Ik zeg:

Goed gekeept. En dat

zal niemand tegenspreken.

Kleine burgemeester,

 

visser uit het hoge noorden,

leeft een winter lang

van genadebrood

in de Amsterdamse Kattensloot.

 

Op doorschijnend-witte wieken

maakt hij dagelijks zijn ronde

door de stad, die hem voedt

met de resten van de overvloed –

 

visafval, brood, patat.

Vogels kennen geen grenzen:

ze vliegen gewoon hun eten achterna.

Ubi bene, ibi patria.

Appelvinken

 

Elk jaar ga ik in januari

naar het kerkhof. Elke januari

zitten daar appelvinken

in de hoge bomen:

forse beesten met

dikke koppen, dikke snavels

om pitten mee te kraken,

en o zo tere kleuren.

 

De appelvinken zoeken

op het kerkhof

de hoge bomen en hun vrucht.

Ik vind daar,

elke januari,

de appelvinken en de rust.

Code oranje

                            Doe 'ns lekker gek op z'n tijd

                                                             Horatius

 

Al is de lente – vroeger dan ooit –

begonnen, buiten woedt een herfststorm,

hagelstenen kletteren tegen de ruiten.

We eten rund uit Ierland, goed gegaard

in Italiaanse wijn. Hoe heerlijk kan het zijn

om uit de band te springen,

om af en toe jezelf dingen te gunnen

die echt niet meer kunnen.

 

Hortensia's in oktober:

 

Ze bloeien allang niet meer,

maar staan (ooit paars) diep donkerrood

na te gloeien in het groen,

klaar om slagregens en 't loeien

van novemberstormen te weerstaan.

We gaan ze morgen snoeien.

(Voor Jilles)

Boswandeling na regendagen:

de zon doorschijnt een plasje –

de kleinste grasjes op de bodem

lichten op. 't Groen van de varens

vlamt. Vlinderpracht scharrelt rond

op blauwpaarse bloemenweelde.

Over de vochtige grond kruipt,

koffiemelkwit, een wijngaardslak.

 

Ik kniel op de moderne wijze:

camera in hand.

Ik aanbid niet, ik vereer niet, nee,

ik vier.

Vrijheid

 

Niets mooiers dan een wandeling

door de polder. Voor je opent zich

het landschap, je hebt uitzicht,

er is een einder en daarachter

nog een einder er is een hemel

en daarboven weer een hemel.

 

Hoog boven je cirkelt een ooievaar.

Kieviten buitelen luidruchtig baltsend

door de lucht. Grutto's dansen

op het ritme van hun naam.

Spotvogel steelt andermans lied.

Verscholen in het dode riet

een waterral.

 

Elk een snipper van het al.

Ik voel me vrij:

ik ben niets meer dan zij.

Ontmoeting

 

Oude, vergeten wereldkampioen

wachtend op de laatste trein,

sjofele jas, klein gehavend koffertje in de hand,

 

ziet verbaasd hoe

grijze, iets jongere heer recht

op hem afstapt over het perron

 

en pal voor hem de pas inhoudt:

Are you a chess player?

Are you then perhaps Boris Spasski?

 

Paniek, een fractie van een seconde

(oude gewoonte).

Hand pakt zijn hand, schudt, laat los.

 

Arm slap langs de zij, kijkt hij

verbijsterd naar de heer

die zonder een woord

 

zich uit de voeten maakt.